foniy

Oʻzbekcha (uz)

Morfologik va sintaktik xususiyatlari

fo-niy

Etimologiyasi

arab. – koʻhna, eski, keksa; oʻtkinchi, muvaqqat, omonat;

Maʼnoviy xususiyatlari

Maʼnosi

esk. kt. Tez oʻtib ketadigan; tezda barham topuvchi; oʻtkinchi, omonat. ◆ Shunday qilib, Madrasa qurayotgan yaxshi odamlardan biri foniy dunyodan boqiy dunyoga ketdi. Mirmuhsin, „Meʼmor.“ ◆ Necha shohlar oʻtdi foniy dunyoda: Baʼzisi otliyu baʼzisi — piyoda. "Zulfizar bilan Avazxon".

Antonimlari

ФОНИЙ. Oʻzbek tilining izohli lugʻati maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.

Tarjimalari

Ruscha _ru

foniy
уст. книжн.
1 свойственный этому миру, земной, суетный; тленный, бренный; преходящий, временный; смертный; ◆ Bu ~ dunyoda och oʻldi nima-yu, toʻq oʻldi nima? (Н. Сафаров, «Шарќ тонги») Какая разница, умер он в этом бренном мире голодным или сытым?;
2 Фани (псевдоним Алишера Навои в произведениях, написанных им на персидском языке).