qishloqi

Oʻzbekcha (uz)

Morfologik va sintaktik xususiyatlari

qish-lo-qi

Etimologiyasi

QISHLOQI ' qishloqda tugʻilib oʻsgan', ' qishloqcha qayot kechiradigan', 'saviyasi shaharliklarga nisbatan qoloq'. Bu kishining hoʻltiqbardori bir q i sh l o -q i mullavachcha edi (M.Muhammadjonov). Bu sifat eski oʻzbek tilida qïshlaq otidan —ï qoʻshimchasi bilan yasalgan, keyinchalik a unlisi â unlisiga almashgan, ï unlilarining qatgiqlik belgisi yoʻqolgan: qïshlaq + ï = qïshlaqï > qishlâqi.
Oʻzbek tilining etimologik lugʻati (I-jild) maʼlumotlaridan foydalanilgan; q. Adabiyotlar roʻyxati.

Maʼnoviy xususiyatlari

Maʼnosi

1 koʻchma s.t. esk. (kamsitish ma’nosida ishlatiladi) Qishloqda tugʻilib oʻsgan, qishloqcha hayot kechiradigan, shaharga xos muomala va b. ni bilmaydigan. ◆ Bu kishining qoʻltiqbardorlari bir qishloqi mullavachcha edi. M. Muhammadjonov, „Turmush urinishlari.“ ◆ U Mirzakarimboy hozirgina yodiga olgan qishloqi Xushroʻybibini ham, kutilmagan vaqtda yoʻqlab kelgan bu arslonday qishloqi jiyanchani ham unutgan. Oybek, „Tanlangan asarlar“ . ◆ Gapining qoʻrsligi, muomalasining sovuqligi uchun qishloqilar uni Soli sovuq deb atardilar. M. Ismoiliy, „Fargʻona t. o.“ .

2 kam. qoʻll. ayn. qishloqlik. Qishloqda tug‘ilib o‘sgan, ulg‘aygan, tarbiya topgan inson.

Antonimlari

ҚИШЛОҚИ. Oʻzbek tilining izohli lugʻati maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.

Tarjimalari

Ruscha _ru

qishloqi
1 житель кишлака, деревни; сельский житель;
2 разг. деревенский; // деревенщина.