siymo

Oʻzbekcha (uz)

Morfologik va sintaktik xususiyatlari

siy-mo

Etimologiyasi

arab. – yuz, chehra; belgi, alomat, qiyofa;

Maʼnoviy xususiyatlari

Maʼnosi

1. kt. Shaxs, zot. ◆ Ulugʻsiymo. ◆ [Qosimbek:] Movarounnahrdagi temuriylar orasida eng sohibisteʼdod, sohibqudrat siymo – Bobur mirzodirlar. P. Qodirov, „Yulduzli tunlar.“ ◆ Shoir va akademik Gʻafur Gʻulom sheʼriyatda oʻziga xos, misli yoʻq siymolardan biridir. "Saodat".

2. Qiyofa, koʻrinish; chehra, yuz. ◆ Ulugʻvor siymo. Goʻzal siymo. ◆ Bizga gʻoyat aziz, gʻoyat moʻtabar shifokorning iliq siymosi. E. Vohidov. ◆ Uning [qizning] siymosida men hayot goʻzalligini koʻrdim. Tabiat bunyod etgan noyob gul edi u, — dedi Samar. M. Qoriyev, „Oydin kechalar.“ ◆ Qunduzxon bundan ikki yil avval yoʻqotgan onasining mehribon, munis siymosini qidiradi. S. Ahmad, „Qadrdon dalalar.“

3. Biror shaxs obrazi. ◆ Oʻychan misralarda tarjimon Margaritaning iztirob toʻla siymosini ustalik bilan tasvirlaydi. "OʻTA".

Antonimlari

СИЙМО. Oʻzbek tilining izohli lugʻati maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.

Tarjimalari

Ruscha _ru

siymo
1 книжн. облик, образ, внешний вид, лицо;◆ ulugʻvor siymo величественный образ;
2 фигура.