gʻayir

Oʻzbekcha (uz)

Morfologik va sintaktik xususiyatlari

gʻa-yir

Maʼnoviy xususiyatlari

Maʼnosi

[a. — boshqa, oʻzga; rashkchi,

hasadchi] 1 Birovni koʻrolmaydigan, rashk qiladigan, qizgʻanadigan; yomonlik qilish-ni xohlaydigan, ichi qora. ◆ Gʻayir odam, n ◆ -Juda gʻayir bola ekan-a, — dedi u allakimga. P. Qodirov, „Qadrim“ . ◆ -Baʼzi xotinlar yuragi torroq, gʻayirroq boʻladi, — dedi rais. H. Nazir, „Oʻtlar tutashganda“ . ◆ Saidgʻozi yuragiga nishtar sanchilgandek ijirgʻanib, koʻksini changal,shdi: soxta guvohlikka oʻtgan. Ustidan magʻzava toʻkkan. Gʻayir edi-da! S. Anorboyev, „Oqsoy“ .

2 ayn. gʻayr. ◆ Ushbu yerlar bizga gʻayir yerla-ri, Yigitni qoʻllasin komil pirlari. Ergash Jumanbulbul oʻgʻli .

Antonimlari

ҒАЙИР. Oʻzbek tilining izohli lugʻati (2022) maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.

Tarjimalari

Ruscha _ru

gʻayir
ревнивый; завистливый; // ревнивец; завистник.