gʻijinmoq

Oʻzbekcha (uz)

Morfologik va sintaktik xususiyatlari

gʻi-jin-moq

Etimologiyasi

GʻIJIN- 'yuzini burishtirgan holatda gʻazabini ifoda qil-\ [Maysaxon] ikkala birodarning bir-bi-riga gʻ i j i n i b turganini koʻrib, haykal— day hotib holdi (Abbos Muhiddin). Bu soʻz asli eski oʻzbek tilida mavjud boʻlib, 'burishtir—' maʼnosini anglatgan gʻïjï— feʼliga 'oʻzlik' maʼnosini ifoda— lovchi —n qoʻshimchasini qoʻshib hosil qilingan; keyin — chalik ï unlilarining qattiqlik belgisi yoʻqolgan: gʻïjï- + n = gʻïjïn- > gʻijin—.
Oʻzbek tilining etimologik lugʻati (I-jild) maʼlumotlaridan foydalanilgan; q. Adabiyotlar roʻyxati.

Maʼnoviy xususiyatlari

Maʼnosi

Achchigʻi kelib, jahli chi-qib, qiyofasi shunga mos holda oʻzgarmoq (maye., yuzi burushmoq). ◆ Tishlarini bir-biri-ga bosib, qattiq ogʻriqqa duchor boʻlgan kishidek gʻijindi, qisiq lablaridan pu-shaymonlikni ifodalovchi ingrash chiqdi. Shuhrat, „Shinelli yillar“ . ◆ Rahim mushtlar zarbini tuzukkina sezgan boʻlsa-da, alami-ni ichiga yutdi, tishlarini qirsillatdi, gʻijindi. H. Gʻ1azir, „Soʻnmas chaqmokdar“ . ◆ Erining vagʻillashidan ajablanib yugurib chiqqan Maysaxon ham ikkala birodarning bir-biriga gʻijinib turganini koʻrib, haykaldek qotib qoldi. A. Muhiddin, „Inson qalbi otash“ .

Antonimlari

ҒИЖИНМОҚ. Oʻzbek tilining izohli lugʻati (2022) maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.

Tarjimalari

Ruscha _ru

gʻijinmoq
злиться, раздражаться; gʻijinib gapirmoq говорить с раздражением.