pona

Oʻzbekcha (uz)

Morfologik va sintaktik xususiyatlari

po-na

Maʼnoviy xususiyatlari

Maʼnosi

1 Narsalarni yorish, kerish yoki biriktirish uchun ishlatiladigan, bir uchi tigʻli yogʻoch yoki temir. ◆ Temir pona. Yotch pona. Pona qoqmoq. Pona qoqib mahkamlamoq. a ◆ Uning bir qoʻlida mushuk kallasiday kalta-sop bolgʻa, boshqa qoʻlida temir pona. M. Ismoiliy, „Fargʻona tong otguncha“ . ◆ Terlabqizaribketgan boʻlsa-da, ombirni pona qilib, zanjirni doʻqshiatib uraverdi. S. Siyoyev, „Saratonda qor yogʻdi“ .

Pona urmoq 1) narsalarni yorish, kerish uchun ular orasiga (yorigʻiga) pona tiqmoq, oʻrnashtirmoq. ◆ Zamon tosh qatlamlarini pona urib koʻchirar, ikki yonni boʻshatib, gurziga yoʻl ochib berardi. M. Ismoiliy, „Fargʻona tong otguncha“ .; 2) oraga nifoq solib, zarar yetkazmoq. ◆ Darhol har xil shaklga solib, shu bahona birligimizni buzishga, mafkuramizga pona urishga urinadilar. Gazetadan .

</a>BBS dʼl

Antonimlari

ПОНА. Oʻzbek tilining izohli lugʻati (2022) maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.

Tarjimalari

Ruscha _ru

pona
клин; ◆ yogʻoch pona деревянный клин; ◆ pona qoqmoq вбивать клин, заклинивать.