shangʻi

Oʻzbekcha (uz)

Morfologik va sintaktik xususiyatlari

shan-gʻi

Etimologiyasi

SHANGʻI ' baland ovoz bilan gapiradigan', ' baqi-roq'. Kampirning sh a n gʻ i tovushi huloh-miyani yeyarli darajada oʻtkir edi (Uygʻun). Eski oʻzbek tilida ham shunday maʼnoni anglatgan bu sifat asli baland tovushga taqlidni bildiruvchi shangʻ soʻzidan -ï qoʻshim-chasi bilan yasalgan; keyinchalik a unlisi ä unlisiga almashgan, ï unlisining qattiqlik belgisi yoʻqolgan: shangʻ + ï = shangʻï > shängʻi.
Oʻzbek tilining etimologik lugʻati (I-jild) maʼlumotlaridan foydalanilgan; q. Adabiyotlar roʻyxati.

Maʼnoviy xususiyatlari

Maʼnosi

1: shangʻi ovoz (yoki tovush) Baland va qoʻpol ovoz, tovush. ◆ Yoʻlning olis-ligini bildirmaslik uchunmi, Abiljon shangʻi ovozi bilan goh qoʻshiq aytar, goh hazilomuz gap qotib borar edi. H. Nazir, „Oʻtlar tu-tashganda“ . ◆ Kimdir shangʻi tovush bilan: -Mulla Asad, hamqishlogʻingizni chaqirib chiqing, ikkita ashula qilib bersin, — dedi. M. Is-moiliy, „Fargʻona t“ . o.

2 Shunday tovush bilan gapiradigan; baqiroq. ◆ Shangʻi xotin. m ◆ Sidiqjonning koʻziga qabr singari qop-qorongʻi va tor uy, qaynanasi singari oʻlgunday badjahl va shangʻi kampir.. koʻrinib ketdi. A. Qahhor, „Qoʻshchinor chiroqlari“ . ◆ Shangʻi samovarchi joʻmragi uchiga jez qoplangan choynakni bir piyola bilan.. doʻq etib qoʻyib ketdi. Oybek, „Tanlangan asarlar“ .

Antonimlari

ШАНҒИ. Oʻzbek tilining izohli lugʻati maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.

Tarjimalari

Ruscha _ru

shangʻi
крикун, горлодёр; ◆ shangʻi xotin крикунья.