shangʻillamoq

Oʻzbekcha (uz)

Morfologik va sintaktik xususiyatlari

shan-gʻil-la-moq

Maʼnoviy xususiyatlari

Maʼnosi

1 Baland ovoz bilan, baqirib gapirmoq. ◆ Telefonda gaplasha-yotgan rayijrokom raisi ovozsning boricha shangʻillar, gapni tushuntirolmay boʻgʻilardi. S. Ahmad, „Hukm“ . ◆ Koʻp oʻtmay askiyachilarning shangʻillagan ovozi hammaning diqqatini jalb qildi. M. Osim, „Sehrli soʻz“ .

2 Qattiq yoqimsiz ovoz chiqarmoq. ◆ Kun-kirok qattiq shangʻilladi.

Qulogʻi shangʻillamoq Charchash, toliqish yoki qarilik natijasida qulogʻida shovqin paydo boʻlmoq. ◆ Xiyolning koʻzi tinib, qulogʻi shangʻillay boshladi. I. Rahim, „Taqsir“ . Uning [◆ Navoiyning\ beli bukchayib, qoʻllari qal-tiraydigan, qulogʻi shangʻillaydigan boʻlib qoldi. M. Osim, „Zulmat ichra nur“ .

Antonimlari

ШАНҒИЛЛАМОҚ. Oʻzbek tilining izohli lugʻati maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.

Tarjimalari

Ruscha _ru

shangʻillamoq
1 громко говорить; горланить;
2 звенеть; гудеть; * qoʻlogʻim shangʻillayapti у меня в ушах звенит.