magʻrur

Oʻzbekcha (uz)

Morfologik va sintaktik xususiyatlari

magʻ-rur

Etimologiyasi

arab. — aqldan ajralgan, aldangan; oʻziga bino qoʻygan, kekkaygan;

Maʼnoviy xususiyatlari

Maʼnosi

1. Oʻz qadr-qimmati, gʻururini saqlagan; gʻururli. ◆ Qosimbek yalt etib Avazga boqdi. Unga yigitning oʻzini erkin, hatto jinday magʻrur tutishi yoqdi. S. Siyoyev, „Avaz“ . ◆ Unsin xizmatkorxona eshigida magʻrur, lekin oʻychan holda turgan akasini koʻrishi bilan yugurib borib, uni quchoqladi. Oybek, „Tanlangan asarlar.“

2. Asossiz yoki ortiq darajada gʻururli boʻlgan, oʻzini shunday tutadigan; kekkaygan; manman; zid. kamtar. ◆ Kamtar boʻling, magʻrur boʻlmang, kekkaymang. Habibiy. ◆ Gap kamtarlik haqida borar ekan, koʻz oʻngimda ajoyib fazilatli kishilar, shu bilan bir-ga, gerdaygan, magʻrur, kalondimogʻ baʼzi kim-salar gavdalanadi. Gazetadan. ◆ U ilgarigi magʻrur va "manman" Tojiboy emas, xiylagina hovuridan tushgan va ancha muloyimlashib qolgan edi. P. Tursun, „Oʻqituvchi.“

3. koʻchma Turish-tuzilishi, koʻrinishi viqorli. ◆ Havorang togʻ magʻrur yastanib yotar.. Yu. Hamdam. ◆ Joʻraqul vagon derazasidan bahor libosiga burkangan yam-yashil dalalarga, koʻkka boʻy choʻzib, magʻrur qad koʻtargan oʻrmonlarga iftixor tuygʻulari bilan qarab borardi. Nazarmat, „Joʻrlar baland sayraydi.“

Antonimlari

МАҒРУР. Oʻzbek tilining izohli lugʻati maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.

Tarjimalari

Ruscha _ru

magʻrur
гордый; высокомерный, надменный; самодовольный; самоуверенный; // гордо, надменно; самоуверенно; ◆ ~ boʻlmoq гордиться; становиться гордым, высокомерным, самоуверенным; зазнаваться; ◆ Yigit ~ holda odim otdi (Ойбек, «О. в. шабадалар») Парень гордо шагнул вперёд.