udum

Oʻzbekcha (uz)

Morfologik va sintaktik xususiyatlari

u-dum

Etimologiyasi

arab. yoʻqlik, nomavjudlik; yoʻqolgan (yoʻqotilgan) narsa;

Maʼnoviy xususiyatlari

Maʼnosi

1. Umum tomonidan qabul qilingan va amal qilinadigan tartib; odat, rasm. ◆ Toshkentlikda bagʻoyat qadim Yashab kelar ezgu bir udum: Uchrashganda birinchi soʻroq — "Tinchlikmi?" deb hol surishtirmoq. M. Shayxzoda. ◆ Qora uylarni esa, eski udumga koʻra, faqat ayollar tikishadi. Sh. Xolmirzayev, „Ogʻir tosh koʻchsa.“

2. s. t. Ayrim shaxsga xos ish-mashgʻulot, odat. ◆ Parrandaga oʻch: hali qarqunoq tutib keladi, hali bedana. Bobosining udumini qilib, ovchi boʻlaman, deydi. Nazir, „Soʻnmas chaqmokdar.“

Antonimlari

УДУМ. Oʻzbek tilining izohli lugʻati (2022) maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.

Tarjimalari

Ruscha _ru

udum
обычай; обряд; ◆ ota-bobodan qolgan udum обычай, унаследованный от предков.