udum

Oʻzbekcha (uz)

Morfologik va sintaktik xususiyatlari

u-dum

Etimologiyasi

a. {.jxcl — yoʻqlik, nomavjudlik; yoʻqolgan (yoʻqotilgan) narsa

Maʼnoviy xususiyatlari

Maʼnosi

1 Umum to-monidan qabul qilingan va amal qilina-digan tartib; odat, rayem. ◆ Toshkentlikda ba-gʻoyat qadim Yashab kelar ezgu bir udum: Uch-rashganda birinchi soʻroq — "Tinchlikmi?" deb hol surishtirmoq. M. Shayxzoda . ◆ Krrauylar-ni esa, eski udumga koʻra, faqat ayollar ti-kishadi. Sh. Xolmirzayev, „Ogʻir tosh koʻchsa“ .

2 s. t. Ayrim shaxsga xos ish-mashgʻulot, odat. ◆ Parrandaga oʻch: hali qarqunoq tutib keladi, hali bedana. Bobosining udumini qi-lib, ovchi boʻlaman, deydi. \. Nazir, „Soʻnmas chaqmokdar“ .

Antonimlari

УДУМ. Oʻzbek tilining izohli lugʻati maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.

Tarjimalari

Ruscha _ru

udum
обычай; обряд; ◆ ota-bobodan qolgan udum обычай, унаследованный от предков.