mansab

Oʻzbekcha (uz)

mansab I

Morfologik va sintaktik xususiyatlari

man-sab

Maʼnoviy xususiyatlari

Maʼnosi

\a. i^d-ish, amal, ah-vol, \olat| 1 Masʼul vazifa; amal, lavo-zim. ◆ Oʻzmansabidan foydalanmoq. Mansabdan tushmoq. m ◆ Mulla Abdurahmon Qoʻqon safa-riga hozirlanarkan, koʻngli Qoʻqonda oʻzini kutib turgan ulamolik shuhratiga, mufti-lik, qozi va aʼlashik mansabiga oshiqar edi. A. Qodiriy, „Mehrobdan chayon“ .

2 s. t. Oʻzini koʻrsatish uchun qilinadi-gan yoki oʻziga maʼqul ish, harakat. ◆ Manman-lik u kishiga bir mansab.

Mansabga minmoq (yoki oʻtirmoq) Amalga tayinlanmoq, biror amalni, vazifani egallamoq. ◆ U juda katta mansabga mingan-day yon-veriga qaragisi kelmaydi. P. Tursun, „Oʻqituvchi“ .

Sinonimlari

obroʻ

mansab II

Morfologik va sintaktik xususiyatlari

man-sab

Maʼnoviy xususiyatlari

Maʼnosi

geogr. Daryoning koʻl, dengiz yoki boshqa daryoga quyiladigan joyi. ◆ Har bir katta daryoning mansabi boʻladi. "Oʻqish ki-tobi" .

Antonimlari

МАНСАБ. Oʻzbek tilining izohli lugʻati maʼlumotlaridan foydalanilgan; q.Adabiyotlar roʻyxati.

Tarjimalari

Ruscha _ru

mansab I
1 чин, звание; должность, пост; ◆ oʻz ~idan foydalanmoq пользоваться (или злоупотреблять) своим служебным положением; ◆ ofitserlik ~i офицерский чин; ◆ ~ga minmoq (или oʻtirmoq) занять пост, занять должность; ◆ u yerda har xil ~dagi odamlar bor edi там были люди всякого звания; ◆ ~ ahllari (букв. люди чинов) чиновники;
2 хобби, любимое занятие; ◆ manmanlik u kishiga bir ~ хвастовство - хобби этого человека.

mansab II
геогр. устье (реки), место впадения.